Mortalmente ferido vou polas
palabras,
perdido no seu mar
de néboa e vento,
alumado polo seu sol
crepuscular de media noite.
Vou gastando, sen máis,
o fabuloso e máxico caudal
das marabillosas palabras
que me deron,
derramando o seu ouro,
usando
a súa imprecisión suxeridora
dun xeito cego e inconsciente.
Chegará un día no que xa
estarei baleiro e non
terei máis palabras para gastar.
Con todo sempre gardarei
a palabra máis íntima
e máis pura
para poder nomear ao meu amor.
Os lonxes do solpor (2012)
Ningún comentario:
Publicar un comentario