Un sinte dun xeito fondo, lento,
silandeiro e nostálxico como
vai anoitecendo o propio corpo
e quedan lonxe, a penas soedade,
o caravel aceso da paixón
e as rosas vermellas do instinto.
Outono meu, azul dourado;
estrela do luceiro, Venus clara,
amiga dos tristes e dos tolos,
confiovos todo canto teño: un
pequeno tesouro de lembranzas
para que as fagades florecer
e que, o seu sutil recendo, sexa
o meu xardín nas lúas invernais.
A luz resucitada (1984)
Ningún comentario:
Publicar un comentario