que agromou, fermoso e fraternal,
nesta sombría tribo: labarada
de irrefreábel paixón purificante.
Un lóstrego cegou a creación.
Ardeu a terra.
Ilumináronse
os osos dos noso defuntiños.
Rebentou de novo a Primavera
como nunca os nacidos a lembraran.
Pero logo voltaron os miñatos
sementar a tristura e o non ser.
Oráculos para cavaliños do demo (1986)
Ningún comentario:
Publicar un comentario