Nas leves tardes de Outono tan sereas,
ateigadas de silencio e de dozura,
eu vou sentindo, amor, a túa tenrura
igual que lume queimándome nas veas.
O son das aves, o vento e as sereas,
a voz solemne do mar, rouca e escura,
é a voz do amor coa súa fondura,
co seu incansábel ritmo de mareas.
Eu quero vivir o Outono na ribeira
para amistar coas gaivotas e embarcar
nunha dorna xentil, ben mariñeira.
O meu desexo máis fondo é naufragar,
ouh miña boa e sinxela compañeira!,
no teu mar de tenrura. Só no teu mar.
Poemas ao Outono, 1977
Ningún comentario:
Publicar un comentario