Chorimas incendiadas, consumíndovos
nun rabioso fulgor desesperado:
sodes o amarelo puro e esencial
pois non hai outro. Lóstregos
de amor que vos abrides
no corazón do cosmos para ferir
aos nosos ollos co alto asombro
do ouro verdadeiro: única moeda
para poder pagar o desasosego
que nos causa ese incerto
vivir cego e absurdo
que se nos vai por tortos,
indecisos, calados e inseguros
camiños de tristura e desamparo.
As lúcidas lúas do Outono (1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario