Habelos hainos

Di así a Elexía número 11:

Os meus inimigos

cando falan de min

poñen xofre nas súas verbas,

tan íntimas,

tan sinxelas,

tan saídas dese anaco de carne

que leva por nome corazón.

E eu case son feliz

coas súas intrigas,

coa súa dozura,

coa súa morte que non ma dan a min

por covardía.

O seu sorriso amargo

esvara pola miña carne como un peixe,

e as súas frases amarelas finxen rosas

cando me chaman amorosamente

"meu querido amigo".

Eu e mais eles

imos andando distraídos pola vida,

imos ao mesmo café,

ao mesmo cinema,

e agachamos as mesmas mentiras

debaixo dos mesmos estúpidos sorrisos:

e ás veces até me convidan a fumar

cerimoniosamente.

Os meus inimigos cando me acoitelen

aínda me han de seguir chamando

"meu querido amigo".

Elexías á miña vida pequeniña (2004)