Sen silencio de estrelas

Hoxe toca unha composición da primeira etapa do autor chairego, en concreto do seu segundo poemario:

Canción á miña abulia acentuada

Inquirín a miña inocencia no cabalo

sen brida do meu verso.

Neste verán apático rachei flores

coa miña carraxe de verdade verbeneira.

Miña nai confesoume que eu tiña

unha alma moi moderna.

As miñas verbas tiveron agullas

secretas para aquel xoven profesor

que me suspendeu literatura.

Agacheime de min mesmo algunha vez

e respirei ávidos ventos nacidos

máis aló da cursi primavera.

Escribireille lindas cartas

á miña simpática monada:

pomba de verbas sen sentido.

De aquí para diante seguirei facendo

versos, cumprirei 50 anos

e morrerei unha noite de inverno

sen silencio de estrelas nin de flores.

Morrendo a cada intre (1952)