Vena manantial na laxe dura:
dás á luz a túa auga pura, casta
e cristalina como eu dou estas
palabras imprecisas, toscas
e sen gracia, empurradas por
un escuro fado que nos obriga
a cantar sen saber o por qué
nin o para qué. Unicamente sei
que a túa auga endexamais poderá
matar a miña sede. E que as miñas
palabras, tan pobres e gastadas,
nunca desvelarán o seu misterio
e son impotentes para explicar
a túa nidia e perfecta claridade.
As lúcidas lúas do Outono (1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario