Un muiñeiro perdido na cidade

Hoxe van estes versos nos que o Manuel de Hortas amosa o alleo que resulta para unha persoa do rural o entorno urbano, e manifesta o seu desexo de invadir as rúas cun aire novo, "un vento (...) mozo e montañés" no que talvez se agoche a lembranza do seu grande amigo Uxío Novoneira:

Asubío e chamada ao vento montañés

Un muiñeiro perdido na cidade

é algo exactamente semellante

a un xílgaro sulagado

nos piagos máis fondos do océano.

Un muiñeiro

-eu, poño por caso,

xa que son polo intre

a persoa que teño máis lonxana-

é algo pintoresco nunha rúa.

A cidade non nos pertence:

é o látego,

a domesticación,

os funcionarios,

a antinatureza,

o veleño que usan contra nós

para exterminarnos

como lobos, ratos ou escaravellos.

As rúas non son regatos,

os bares non son fontes,

os prostíbulos non son turreiros,

os rañaceos non son carballos,

a polución non é a brétema.

As cidades non son nosas:

roubáronnolas hai séculos

e deixáronnos

suburbios e arrabaldos.

Pero nós, nós mesmos sen ninguén,

reconquistarémolas

e faremos circular por elas

con toda a fachenda e liberdade

unha brisa mariñeira

e un vento potente,

inocente, mozo e montañés.

Brétemas do muiñeiro (2000)