Lagoa
de Cospeito calada baixo o ceo
reflexabas
o sol con brillos aceirados,
recollías
na túa escusada intimidade
o paso
das nubes e dos ventos,
o
canto dos paxaros e a voz humana
riquísima,
potente e prodixiosa.
Todo o
tiñas gardado nos arquivos
secretos
e misteriosos que posúes
nos
eidos subacuáticos.
Ti, Lagoa,
meditabas,
cantabas e soñabas cecais
con
ser andoriña, labanco, labandeira
e
erguer, graciosamente, o voo
perdéndote
no azul purísimo da tarde
ata
ser tan só un punto branco
fundido,
confundido, diluído
coas
nubes de neve e algodón.
¡Quen
puidera, de novo regresar
á
paz, á quietude e ás lembranzas
como
ave que retorna ao niño seu
co
peito ardendo de desexos
e os
claros ollos cegados de infinito!
Poemas
para dicirlle a dúas lagoas (1994)
Ningún comentario:
Publicar un comentario