Poema do nacemento da saudade
A tarde vai caendo.
A sombra é un agarimo
moi amábel.
Algo se mete en un.
Uns dedos sotilísimos
van apertando
inorde,
inorde,
máis inorde,
máis inorde
aínda
a alma.
¡Que orfandade!
¡Que baleiro
e que ausencia!
¡Que sopro máis levián
abonda
para apagarlle
a luz
á nosa alma!
Mar Maior (1963)
Ningún comentario:
Publicar un comentario