Percorrer a Casa Museo de Manuel María aproveitando a xornada de portas abertas para o profesorado, organizada pola fundación, fai tan doado entender os sonetos do poemario que lle adicou o autor á súa casa petrucial...
O
longo corredor, aberto á vida,
era
adorno da casa, a súa sorrisa.
E nel
pasaba o tempo tan de prisa
que
non percibía un a súa fuxida.
No
noso corredor moraba a brisa;
unha
sombra modesta, recollida,
a
claridade maina da amencida
e os
ventos finxindo pranto o risa.
Dendes
o corredor a Chaira inmensa
semellaba
un universo sen confín,
unha
gran señardade fonda e densa.
A
Terra Chá comeza onde eu nacín.
E
morre, cunha agonía longa e tensa,
nun
lugar secreto e íntimo de min.
Sonetos
á Casa de Hortas (1997)
Ningún comentario:
Publicar un comentario