Rondó do lume e máis da arxila
De lume e arxila feito estou,
irmao de cántaros e cuncas
que, no seu corazón, gardan
a esencia e flor dos viños
nobres, o seu recendo eterno,
delicado e fráxil: ambrosía
ou néctar que somentes a alta
perfección dun deus pode catar.
Por eso cando este meu corpo,
vencido polo tempo, se desfaga:
sei que, da noxenta podredume
que eu son, agromará a penas
un recendo, un nada e todo
que só será percibido enteiramente
pola terra natal: a que ollou,
pasmada, un día, como
aparecía, na vida, este ser feble.
Compendio de orballos e incertezas (1991)
Ningún comentario:
Publicar un comentario