Outono de loita

As árbores desnúdanse amodiño,

derramando, a bocados, un tesouro:

follas de prata, recamadas de ouro,

nun solpor alampado e mareliño.

As follas que se xuntan no camiño

ollan nubes dun chumbo case mouro

e o marmurio do río faise estouro,

blasfemando da morte e do destiño.

Tal como unha árbore estoume espindo

e deixo transparente esta paisaxe

de Outono melancólico e cincento.

Seméllome ao carballo. Vou sentindo

a alma como se fora unha ramaxe

loitando encoraxada contra o vento.

Poemas ao Outono (1977)