Descoñecemento do coñecido

Hoxe deixo aquí uns versos dun libriño que Manuel María presentou na carballeira da Santa Isabel cando a saúde xa non o acompañaba, aínda que era o escribira moito antes. Alí estivo arroupado por moitos da súa tribo, entre eles os seus irmáns. Esa tarde contonounos, entre outras cousas, que escribira Muiñeiro de brétemas moi preto dese lugar, e como ao baixar a costa cara Santa Isabel concebiu Terra Chá.

Elexía nº 12

Amor, vento, soidade sen corazón:

case me sinto novo cando

vexo morrer un paxariño.

Liñas máxicas nas espadaíñas máis recentes.

Nunca digo "non".

Todo é transcendente: póñome alegre 

ao pensar que todo morre.

Engano a todos os que pensan

que estou fusilado para sempre,

e, a dicir verdade,

eu aínda penso dar moitos desgustos.

Sabedes algo

vós

da miña vida?

Elexías á miña vida pequeniña (2004)