Mensaxe a Manuel Curros Enríquez

Manuel Curros Enríquez, home de pelo en peito, corazón de Galiza, ánima de pena, voz da Terra a despertar as conciencias durmidas dos humildes: aquí tes a miña mao apretando a túa mao. [..] Aquí tés a miña mao labrega, dura como un seixo, escura como a terra que labra con amor día tras día, xeración tras xeración. Contigo falo, Manuel Curros Enríquez, que andiveche orfo pola vida, perseguido, aldraxado, calumniado. Contigo falo, que tiveche que emigrar por alcender un lume purísimo de estrelas, por petar no corazón dos homes que non tiñan esperanza, por tocar as tentadoras campás da Liberdade. Para ti o Progreso era a verdade. E a túa voz era potente como un trono, tiña a forza natural do furacán. ¡Ouh loitador incansábel, lume e sal da nosa Terra, facho solidario que nos mostrache o único camiño verdadeiro!

Antes de ti Galiza era escuridade sulagada na choiva. Galiza tebregosa era un ermo cuberto de miseria, de fame, de teas de araña e de silveira. E ti, Manuel Curros Enríquez, abriche un suco a forza de alma e nel sementache liberdade. Pero veu o corisco e as xeadas; medraron herbas ruís, apareceron corvos por bandadas, nubeiros de ratos, pragas de escaravellos e apedraron, roeron, comeron a semente. .................................... Configo falo, Manuel Curros Enríquez. [...] ¿Quén deixou enfriar o lume das súas verbas? Remol (1970)