Portugal
Gardo as miñas lembranzas portuguesas
ao lado dos desexos,
dos soños, do amor,
de todo o que me é íntimo e querido.
A sacra Brácara é a capital
dos meus imprecisos matinares
onde a vide báquica
abraza, cingue e sube ao olmo
como cantan
os inesquecíbeis versos de Virxilio.
Portugal ten as cores
da melancolía e da esperanza
e florece en outonos perfectísimos.
Os días portugueses quedaron en min
inconmovíbeis, cunha dourada luz
que ilumina, maina, os meus desvelos,
un mundo de primaveras e nostalxias,
pombas, roseiras, andoriñas
e caraveis roxos que rebentan
nunha fonda paixón alucinada.
Sempre. Sempre volto. Sempre.
E nunca máis me vou de Portugal.
O camiño é unha nostalxia (1985)
Ningún comentario:
Publicar un comentario