O cancro de Galiza

Outra de tantas cuestións nas que Manuel María, por desgraza para os galegos e as galegas, segue tendo vixencia, é súa percepción da emigración coma un mal endémico desta terra:

A emigración Hai un cancro que nos roe, hai un cancro roedor: ¡un tumor, maligno e feo, que nos enche de terror! Hai un cancro moi antigo que semella non ter cura: ¡causa mágoas, causa dores, causa bágoas e tristura! Hai un cancro moi activo, hai un cancro moi podente, ¡que desfai a nosa patria e destrúe a nosa xente! Hai un cancro moi terríbel, purulento e vergonzoso. ¡Hai un cancro moi noxento que aniquila ao pobo noso!

Hai un cancro moi activo que destrúe lentamente, que desfai a nosa patria e nos leva a nosa xente. Hai un cancro arrepiante que só vive da inmundiza e que zuga, día a día, todo o sangue de Galiza. Ese cancro que nos mata e remata coa nación ten un nome moi concreto que se chama: ¡EMIGRACIÓN! As rúas do vento ceibe (1979)