Celso Emilio Ferreiro, compañeiro,
irmao na poesía e en Galiza,
mestre que vas deixando
un ronsel de luz detrás de ti,
un suco de amor para sementar auroras.
Por ti sabemos dos soños máis sinxelos,
das arelas máis amadas,
dos anceios derrubados brutalmente,
dos traballos de cada día:
pequenos, eternos, precisos
para gañar o pan e o viño,
a roupa que usamos,
o teito que nos cobre,
a esperanza e a desesperanza que,
como un verme, nos rilla o corazón.
Anque Mora e Saleta nos sorrían,
anque estean agardándote Isabel,
Xosé María, Lois e máis Xavier,
e che teñan preparada unha sorpresa
que pode ser un disco con poemas
ou coas canciós formidábeis de Raimon,
ti segues, enviso e caviloso,
doéndoche a ferida que Galiza
puxo, para sempre, no teu peito.
E é que ti – e é que nós – sentimos
que aínda sigue o noso soño sulagado
nunha longa noite de pedra inacabábel
mentres teñamos milleiros de emigrantes
en todos os currunchos do planeta
e os nosos mariñeiros e labregos,
sigan, á espreita, ollando ao ceo
porque tan soio teñen
liberdade de chorar canto lles praza [...].
Remol (1970)
Ningún comentario:
Publicar un comentario