Manuel
María -xa o sabedes- é o meu nome
feble,
corto, esguío e tan desamparado
que
sempre o usei sen apelidos.
Un
nome humilde como a brisa que fai
ondear
as centeeiras, unha folerpiña
de
neve -un salouco só que o ar desfai-
que
non pode chegar ao chao sen derreterse.
Un
nome como tantos, sinxelo e do pobo.
Polos
Hortas apelídome Fernández,
vella
casta xunguida á terra dende sempre
no
meu Outeiro de Rei da Terra Chá.
Por
parte de nai son Teixeiro, familia
de
labregos, que aínda vive no vello
casal
de Vilanova, perto de Lugo,
na
parroquia que din de Sanamede.
De
neno prendeume o Miño coa súa música
e
puxo no meu corazón vellos cantares.
Teño
xa moitísimos anos repartidos
en
alegrías, tristuras e fracasos.
Publiquei
algúns libros. Son casado.
Levo
barba entrecana para tapar o medo
que,
como un verme, roi o meu sosego.
Procurador
de oficio. Gáñome a vida
-e
tamén o noxo e a desesperanza-
coa
miña profesión e outras tristezas.
Agora
vivo en Monforte para o que gusten,
coidando
o amor, a comprensión, a fe
nos
homes, na Terra e máis na fala.
Carezo
de títulos importantes. Non
teño
vocación para arquivar diplomas
que
son febles papeis -fume de nada-
que
sempre rematan no faiado
irremisibelmente
roídos polos ratos.
Toda
a miña ilusión é ir tirando
e se
falo de min é para dicir
que
aínda estou vivo, sano e salvo.
Remol (1970)
Ningún comentario:
Publicar un comentario