Pequeneiro lugar vexetal

Recentemente oín falar deste lugar que tanto facía pensar a Manuel María cando pasaba por alí cara Monforte, por estar abandonado: non só lle adicou este poema, senón que ambientou nel o seu relato "O Kriloi está no Cereixal".

Lembranza do Cereixal Este lugar, unha aldea abandonada, está ao pé da estrada que vai a Quiroga por Freixeiro. O pobo é pequeneiro e ten un nome fermoso e moi cabal: chámase Cereixal e pertence á aldea de Nocedo, terra de laxes e abicedo. Como dixen, Cereixal está sen xente e as casas desfanse lentamente. As veciñas e veciños do lugar denantes de marchar eran, ao ben visto, carboeiros. Estas terras quebradas, sen pastos nin lameiros, non teñen tampouco labradío. Os veciños non podían manter gado maior e só tiñan ovellas e cabrío. Eiquí eran a miseria e o non ter; a pobreza e a dor;

a orfandade, a inseguridade, o arrepío, o sentir a fame e máis o frío. Un día esta xente tan sufrida marchouse cara a vida. Agora non sei onde están, onde comen o pan. Non sei si a vida trata ben ou mal aos que foron pobres e sufridos veciños do Cereixal. Non sei si lembran tempos idos e si levan ou non no corazón saudades e morriñas destas terras pobriñas. O único que sei e adiviñei deste lugar é que del só se pode lembrar o seu nome fermoso, primoroso e vexetal no que canta a calandra e o pardal.

                                Versos para cantar en feiras e romaxes (1969)