Eira de Flores, xentil,
labradora e feireante,
engado puro e sutil
entre quedo e camiñante.
Tes o hórreo e o cruceiro,
unha rúa toda en costa,
moita xente no estranxeiro
e preguntas sen resposta.
Eira de Flores, amiga
da Fonte Municipal,
como relembras a espiga
de louro trigo candeal!
Eira de Flores, ti sabes
dos afás dos arrieiros,
do desamparo das aves
e do brillar dos luceiros.
Ti es xa o tempo ido,
a lembranza máis acesa.
Corazón estremecido!
Saudade carballinesa!
Cancioneiro do Orcellón (1984)
Ningún comentario:
Publicar un comentario