Lisboa non é unha cidade: é a cidade,
lugar para empadroar a fantasía,
lar no que un estivo dende sempre,
lembranza do pasado e do futuro,
capital da nostalxia.
As nosas paixós, carraxes e degaros,
teimas, anceios e visiós acóllense
ás formas femininas dos outeiros
e habitan as prazas e as rectas
da clara xeometría pombaliana
ou as rúas retortas como a vida
nas que procuramos certo amparo
fronte á incerteza absurda do destino.
Ouh sagro Texo: irrepetíbel espello
para reflexar, luír e arquivar
ensoñaciós tan íntimas e ousadas
que endexamais contamos a ninguén.
¿Qué amor paciente e incontíbel,
que prodixiosa luz,
qué alta e pura marabilla
puido crear tal orde, esta beleza,
un humano espacio terreal
no que non cabe mellora ou perfección?
En Lisboa sentimos -só en Lisboa-
latexar o noso corazón acompasado
co ser popular e eterno da cidade:
unha fonda tenrura compañeira
que convivirá con un xa toda a vida.
O camiño é unha nostalxia (1985)
Ningún comentario:
Publicar un comentario