Saturno

No comezo somentes era a brétema,

a escuridade primeira e elemental

que clareou pouquiño a pouco

facéndose sutil e luminosa.

                                   Entón

foi posbíbel xa ollar a rocha,

a nube, o río, a carqueixa,

a árbore florecida e namorada,

o vento viaxeiro e cantador,

a pinga do orballo e o vagalume.

A xente ollou e comprendeu

a mensaxe cabal do paraíso

e acadou o uso cheo da palabra:

unha música pura e rumorosa

feita, para sempre, luz do mundo,

atenta conciencia vixiante,

fundamento da patria,

da casa erguida en paz

para compartir a vida e o amor,

protexer os soños e os ensoños

e darlle permanencia ao ser do home.

Aquela ollada chea de inocencia,

a maxia e o misterio da linguaxe,

a tarefa común, a beleza da terra,

o imperioso mandato de vivir

ordenaron a tribo e conformárona

baixo o aloumiño tépedo do sol

e o misterioso manto das estrelas [...]

Saturno (1989)