Terra

A terra é unha dor longa. Un desespero.

Un berro vello como a mesma terra

que xa perdeu a voz e está no tempo

latexando e vivindo, falando mainamente

cunha fala calada de vento e de campana.

A terra fala nos paxaros e na luz,

na pureza dun canto, esvaído e triste.

Agarda polo maino sorrir do sol

e polo aloumiño agarimoso das choivas

para florecer calada en novas sementeiras.

A terra, polo día, ten amor, claridade,

espiñas de toxos, paxaros e piñeiros

que lle dan amor e barileza. Pola noite

a terra é moura: ten medo e agoiros,

é a voz do lobo e a plumaxe dos corvos

e a súa voz queda semella unha agonía.

A terra é ela mesma metida na súa dor.

Escoita na súa voz, os sentimentos

e tapa o corazón para agochalo do vento.

A voz da terra é ela mesma. Unha dor

que non lle cabe na alma nin no peito

e agroma en árbore, en ave, en carpaza,

faise mar e río cando quere chorar.

O home é a terra. A voz da terra. Unha voz

de loito e dor que anceia ser eterna,

subir ao ceo, alumar moitos mundos.

E a voz da terra, como a do home, é só terra.

Mar Maior (1963)