martes, 28 de xuño de 2016

Terra

A terra é unha dor longa. Un desespero.
Un berro vello como a mesma terra
que xa perdeu a voz e está no tempo
latexando e vivindo, falando mainamente
cunha fala calada de vento e de campana.
A terra fala nos paxaros e na luz,
na pureza dun canto, esvaído e triste.
Agarda polo maino sorrir do sol
e polo aloumiño agarimoso das choivas
para florecer calada en novas sementeiras.
A terra, polo día, ten amor, claridade,
espiñas de toxos, paxaros e piñeiros
que lle dan amor e barileza. Pola noite
a terra é moura: ten medo e agoiros,
é a voz do lobo e a plumaxe dos corvos
e a súa voz queda semella unha agonía.
A terra é ela mesma metida na súa dor.
Escoita na súa voz, os sentimentos
e tapa o corazón para agochalo do vento.
A voz da terra é ela mesma. Unha dor
que non lle cabe na alma nin no peito
e agroma en árbore, en ave, en carpaza,
faise mar e río cando quere chorar.
O home é a terra. A voz da terra. Unha voz
de loito e dor que anceia ser eterna,
subir ao ceo, alumar moitos mundos.
E a voz da terra, como a do home, é só terra.

Mar Maior (1963)

Ningún comentario:

Publicar un comentario