Aínda, ¡ouh pobo meu!,
carne da miña carne;
luz dos meus ollos;
sopro levián que abala
cun rumor de marea
e centeeira a miña
alma, soio anaco da
alma colectiva; aínda
¡ouh pobo meu!, estás
xunguido ao terrón
como unha besta,
atado ao remo,
encarcerado na cárcere
da pobreza, da que
intentas fuxir,
percurando o arrepiante
camiño da emigración
que te destrúe
e te engule para sempre
coa súa boa de monstro.
E aínda, ¡ouh pobo meu!,
segues durmindo.
Minte
aquel que che di
que eres intelixente,
que avantache moito
en pouco tempo,
que mires para o chao,
porque é imposíbel
tocar as estrelas
coas nosas maos de terra.
¿Cómo che hei de decir?:
¡desperta, acorda
dese sono fatal
que te alela e te mata!
Versos para un país de minifundios (1969)
Ningún comentario:
Publicar un comentario