Na vila de Carballiño,
un bosque de pedra e luz,
nube, silencio, camiño:
o templo da Veracruz!
Voltouse a pedra oración,
arte dos tempos vindeiros:
aquí quedou a canción
dos martelos dos canteiros!
As vellas arquitecturas
fixéronse arte moderno.
Que liñas firmes e puras!
Que sensación do eterno!
Que soño endexamais visto
sen tempos e sen espacios:
a fe de don Evaristo
e os delirios de Palacios!
Cancioneiro do Orcellón (1984)
Ningún comentario:
Publicar un comentario