Non abonda a flor

Responso desesperado

Non abonda a flor,

nin a estrela,

nin a canción do paxaro

cando o po noxento -terra inmunda-

nos enfoula ao longo do camiño sen sentido que é a vida,

cando nos enfoula a chaga miserábel

que todos temos moi pechada no canto máis perdido da alma.

(Falo desa chaga cínica que está feita

con todos os pequenos e intranscendentes segredos,

coas blasfemmias fortes cortadas en flor,

coas mentiras grandes e pequenas disfrazadas de bondade de algodón,

e co odio que a todos nos arrastra poderosamente).

Non abonda a flor,

nin a estrela,

nin a canción do paxaro

canto todos ardemos de luxuria,

cando cheos de histerismo e desacougo

nos gustaría maldicir de nós mesmos

e facer moitos crimes para adornar a existencia.

Non abonda a flor,

nin a estrela,

nin a canción do paxaro

para pechar as feridas que levamos no corazón,

para cerrarmos os beizos cando insultamos a Deus,

para facernos inútiles cando queremos rachar

os nomes de cartón que nos tolean,

para cando xa non distinguimos o luar dos luceiros.

Non abonda a flor,

nin a estrela,

nin a canción do paxaro [...]

Advento (1954)