Anceio

Un sabe que non cabe no mar

o seu anceio.

                           Nin a terra

ou a bóveda celeste teñen

capacidade para contelo.

Foxe de súbito.

                           Vai a lonxe.

Procura on sei que: unha

fonda sede que non se pode

matar nunca xamais.

                                    Sempre

volta desiluso, canso

e moi tristoño.

                            E falamos

fantasticamente, é dicir:

con rigor e verdaade.

                                   Se acaso

un día non voltase iríao

procurar, amiga,

                                   na sombra

delicada do contra-soño teu.

Oráculos para cavaliños do demo (1986)