De aceiro e vento

Nós somos como o aceiro e como o ferro

que, canto máis se afía, mellor corta.

A vida é unha espiral cega e retorta,

angustia silandeira e forte berro.

Somos un vento tolo, folla morta,

carne de desamparo e de desterro

pechada, tristemente, nun encerro

do que non sairemos. Non importa.

Non importa moito esta febleza;

esta vida caduca, tan pequena;

este non comprender e esta tristeza.

Aquí estamos, no chan e na pobreza,

con entrega total e con fe plena,

acreditanto tan soio na beleza.

As lúcidas lúas do Outono (1988)