Nós cumprimos dun xeito fatal,
cego, inexorábel e instintivo
o escuro destino
que a vida puxo en nós.
E agromamos ao amor
como agroman as árbores
ao empuxe total da primavera:
polos nosos corpos corría
un sangue vermello e caudaloso
coa mesma forza con que
rebenta a saiba nova
recendento a terra,
a seme, a semente,
a xesta, a uz e a codeso,
a auga cristalina e cantadora,
a nube ceibe e viaxeira.
E a nosa paixón era
- e sigue sendo- un berro
incontíbel como o amarelo,
salvaxe, aceso e agresivo
das chorimas de ouro,
como a expresión tímida
e silandeira das camelias
ou como a pureza cegadora
das flores nevadas das cerdeiras.
Poemas da labarada estremecida (1981)
Ningún comentario:
Publicar un comentario