O autor fala de si

Son terra. Eu estou feito de terra

e máis de amor. O meu corazón é

un penedo ao que só pode fender

a dinamita. O meu corpo está feito

de vales, de outeiros e de corgas.

O meu sangue é un regueiro, un río,

un océano que canta e se enfurece.

A miña alma é un vento levián.

A miña voz é un chío case imperceptíbel

como o rumor dun regueiro entre

xuncais. ¿Qué queredes de min

políticos, cretos, mandamais,

enxeñeiros, mestres, policías?

¿Qué queredes de min? Eu non

entendo a vosa alma complicada

feita co rombar de aviós,

dos autos, dos trolebuses

e os tranvías. A vosa voz é fría,

feita con cemento e aceiro,

corta como un coitelo, ten o ton

que lle dan os altavoces, o timbre

do voso proveito e nada máis.

Tampouco vós me entendedes.

Non queredes entender o meu idioma

usado por labregos, mariñeiros,

artesás e poetas. É inútil falar.

Non é posíbel. Non xurdirá

o diálogo. Eu son pobre: estou

feito de terra e máis de soño [...]

Eu son terra tan só. Terra galega

con producción, mensura e lindes

apuntados, ben claros, no catastro.

Os únicos que saben de min son

os de Facenda. Os outros, nada.

Remol (1970)