Señor:
Ti que
estás nas alturas descoñecidas
vivindo
entre vieitos e cos anxos.
¡Lémbrate
de nós que somos tristes
na
nosa casa de fume e máis de nada!
¿Por
que nos deixas, Señor, ser tan humanos
con
este corazón que treme na luzada?
¿Por
que nos deixas eternamente sos
nun
cárcere de carne e máis de lama?
Libro
de pregos (1962)
Ningún comentario:
Publicar un comentario