Memoria da auga

Fala o arado

Eu, arado, para mancar a terra,

para fenderlle a entraña,

para que o trigo e o centeo nazan.

Eu, arado vello, non lembro

o tempo no que viñen ao mundo

para facer humildemente

a deitura dos sucos

polosque imparabelmente corre

a seiva e a vida da campía.

Eu, arado vello, fun carballo

erguido, potente e estantío

e nacín á beira do Pai Miño.

¡Eu, meus amigos,

tamén sei facer pequenos ríos!

O Miño canle de luz e néboa (1996)