Arte poética para uso persoal

Seguramente eu son -olla ti: cecais si, cecais non- un poeta ecoico, estoico, paranoico. Non foi o azar quen me fixo andar, cantar, vivir, o destino mezquino doente do meu pobo impotente, subdesenrolado, emigrado, calado. A vida non se detén con ninguén e empurrou, provocou e levou o meu canto tamén.

A Poesía non é: unha fe exclusiva de un: é canto común, voz do home e da terra que salouca e que berra. A Poesía é de todos, para todos, coas súas modas e modos claridades, verdades e lodos. Por tanto levanto o meu canto silvestre e terrestre contra a arte renarte, contra a vida, podrida, inmovilista, narcicista e fascista.

             Cantos rodados para alleados e colonizados (1976)