Hoxe, de novo, un feixe de persoas arremuíñase na Casa de Hortas, para asistir á presentación do libro-disco A voz do vento, ilustrado por Jano e no que Fran Amil e a Tribo Incomprensíbel poñen música rock a poemas de Manuel María. Como non podía ser doutro xeito, entre os presentes atopábase Saleta, a quen o poeta chairego sempre facía presente nos seus versos:
Eu, que ía pra maorazgo ou vinculeiro,
da grande e vella casa de labranza,
perdín -cousas da vida- tal herdanza,
que o destino marcoume outro roteiro.
E convertinme case en extranxeiro,
nun excluído da fe e da esperanza,
do que moito se esforza e non alcanza
a condición auténtica de herdeiro.
Usei o tempo, teimudo e ilusionado,
na procura do lugar máis axeitado
para vivir a vida verdadeira...
E todo inútil. Non din enraizado.
Gracias a ti, Saleta, compañeira,
non ando polo mundo desnortado.
Sonetos á Casa de Hortas (1997)
Ningún comentario:
Publicar un comentario