Hai unha noite soio nosa: galega,
certa, inmensurábel, abraida,
ateigada de maxia misteriosa,
de seres entre reais e irreais,
revelaciós, altos oráculos
e unha estraña música que canta
no noso ser, crente e dubidoso.
Noite ambigua de brétemas e tebras
e un sutil medo, fino e delicado,
aquecido pola luz pálida da lúa
e as brasas frías das estrelas.
A noite galega é toda néboa:
envolve, apalpa, olla, escoita
e ignoramos se empeza ou se remata.
A luz resucitada (1984)
Ningún comentario:
Publicar un comentario