Os poetas da Terra Chá

¡Non foi a Chaira cantada por Noriega, gran brañego! ¡Cantouna como unha amada Xosé Crecente, o bon crego! Aquilino Iglesia Alvariño, o brañego de Abadín, tomoulle á Chaira cariño, cantou á Chaira sen fin. E Xosé María Díaz Castro, profunda voz de Os Vilares: ¡suco, semente, alto mastro, esencia e flor de ensoñares! Xesús Rábade: cantor de verba clara e sinxela, abrindo canles de amor de Seixas a Compostela. Meu afillado, o Darío, ten voz de carballo e vento. ¡Que canto rexo e esguío con raíz no sentemento!

Margarita Ledo Andión, facho de luz no escuro, recendo a seiva e torrón, camiño cara o futuro... Miguel Anxo Fernán Vello, cedro lanzal de A do Monte: ¡é nidio como un espello e puro como unha fonte! ¡E tantos poetas ignorados que só pró vento cantaron! ¡Os seus versos namorados nas ás da brisa, voaron! ¡O Grilo! ¡Manuel Chiquito! ¡Pepe da Costa, o trotón! ¡Paderna...! ¡No meu esprito latexa a vosa canción...! Terra Chá (1954)