Verbas ás cousas de uso cotidiano

Ti, miña pluma estilográfica, meu reloxio vello,

miñas máquinas de escribir e de afeitar,

meu mecheiro, miña culler, miña navalla,

cousas todas de uso cotidiano:

ollade a miña tenrura, o meu carraxe,

as horas de tristeza, os intres de alegría.

Vós sodes cousas humildes e sinxelas

e podésdeme dicir a razón

que vos obriga a servirme tan fielmente.

Podédesme dicir

se vos feriron ou non as miñas verbas,

se vos deron alegría as miñas verbas,

se entendedes as verbas que agora escribo,

coa alma chea de amor, soio para vós.

Se falárades diriádesme cousas sorprendentes,

razós elementais e sinxelas.

Pero estades mudas

e de min arrédavos o mundo do silencio.

Como vós non falades, falo eu convosco.

E dígovos que a miña dor é fonda

cando unha de vós xa non ten

ningunha utilidade para servirme.

Pero cecais non me entendedes.

As miñas verbas de home son complexas

e a vosa alma de cousas é simplísima.

Mar Maior (1963)