Esta grande nogueira, tan frondosa,
que trouxo nosa nai de Vilanova,
foi doncela lanzal, rapaza nova,
árbore competente e ben fermosa.
A súa copa, xigante e rumorosa,
que cada primavera se renova,
serve aos paxaros de niñal e alcoba
e, aos ventos, de lira cadenciosa.
Ela era a enseña totémica do clan:
ademais de canciós, dábanos noces
e unha sombra fresquiña cada vran.
Sonlle fiel á nogueira: tal un can.
No fondo de min van as súas voces
¡e fálanme ao corazón como un irmán!
Sonetos á casa de Hortas (1997)
Ningún comentario:
Publicar un comentario