Agora que entrei no propio Outono
e camiñando xa para o solpor,
acendo, cada día, o meu amor
na luz centilante dun ensono.
Non teño tesouros e son dono
da estrela, do orballo, do albor,
do incansábel regueiro cantador,
dos furacás, dos mares e do trono.
Pois que gasto barba ben nevada
e teño a cabeza encanecida
cou andando asombrado pola vida.
Aínda agardo, con teima porfiada,
a xeira de amor alporecida
que faga do solpor unha alborada.
Poemas ao Outono (1977)
Ningún comentario:
Publicar un comentario