Nos cruceiros penduran
as lembranzas que están
a roer e humanizar
a cantería
luída polos séculos.
O vento non para
de correr,
os camiños somentes
están petados
polas choivas.
Nas aldeas
habita só
o silencio
mesto,
fondo,
tráxico,
arrepiante
que afoga os anceios
e as canciós.
As casas que un día
tiñan vida
están agora esbroando
pouco a pouco,
furadas polos ratos,
coas fiestras semellantes
ás pálpebras dos cegos;
a pedra da lareira,
na que os deuses moraban,
atópase fría e morta;
o forno, esborrallado:
unha ruína sen oco
e sen quentura.
Daquí fuxiu a vida
e a alegría,
desterráronse os paxaros;
apagáronse as columnas
de fume que rubían
ao ceo docemente
nas ledas mañás de primavera
cando o traballo era esperanza
e a vida cantaba a pulmón cheo
e brincaban os nenos
e os vellos abrían
máis os ollos
para contemplar a luz.
Aldraxe contra a xistra (1973)
Ningún comentario:
Publicar un comentario