Aquelas brétemas, nacidas nas ondas
do Miño, subían lentamente pola
Agra da Torre, coa súa aperta fría
e imprecisa, para envolver a tribo.
Todo era inconcreto e o mundo tiña
un fondo misterio que nunca
puidemos descubrir. Xentes e cousas
posuían un non sei que de estraño
e fantasmal. Aquelas lonxanas,
vagorosas brétemas escuras van
nos meus cansados ollos: elas
defenden a miña intimidade e
danme a dimensión absoluta do real.
As lúcidas lúas do Outono (1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario