Poema do extravío

Na soidade sempre viva que fuxía

polo canto ferido da fenestra

sentín o teu ollar entre os labregos

que facían para ti todos os días

unha aguillada de follas e de brétemas.

Mais nunca te ollei chea de estrelas

co luceiro espavilado dun salouco,

no silencio concreto das lareiras,

na vaguidade cortante do extravío.

Por todas as lúas de labregos

e de merlos

sempre rezabas pregos nacarados

que levaba o vento do nordés

-sempre o nordés-

á relucente testa da montaña

ateigada de lembranzas cobizosas

que bruaban nos laios transparentes,

axugados nos azos vermellos

dunhas breixas.

Estabas no rosario ollando

o viero nevado da túa calma.

A túa carne pura

-con pureza de ceo e de andoriña-

ollábame no salgueiro de leiras

que fuxían

para no abafar a túa presencia chea.

E na lonxana brancura de preguizas

falábame de ti un aturuxo

que remexía o meu ser

con reloucos manseliños,

deica que me fixo chorar nas espadaíñas

pecoreiras das verbas esquecidas

no malfado pudor que non

marmura nin rumbos, nin camiños.

Muiñeiro de brétemas (1950)