O difícil entendemento

45

Pese a que pronunciamos as mesmas

palabras, non podo entenderme

coa miña propia xente. O noso é

un diálogo inútil e absurdo.

Estamos en mundos moi lonxanos.

Cecais que eles sexan pedras

ou carpazas que están a ras

de chao: algo que arraiga

e permanece. E que un sexa

tan so a sombra dunha nube

inconsistente e vagamunda

que pasa, fuxidía, pola tribo.

Ritual para unha tribo capital de concello (1986)