bebelas si é preciso.
É urxente que a carraxe
nos acenda, que o seu
lume queime os nosos
prexuicios, a nosa vella
mansedume de bois cansos.
Compre que a nosa carraxe
coletiva -agora non
estamos para gaitas-
incendie, queime, purifique
o eido abandoado, ermo,
cuberto de silveiras
i herbas ruís que é
a nosa terra.
Despois
de feito o gran fumazo
hai que volver arar
a terra con potentes
tratores; logo, estercala.
Entón é o tempo de
espetar
ben no fondo de todo,
a semente escolmada.
Versos para un país de
minifundios (1969)
Ningún comentario:
Publicar un comentario