xoves, 27 de agosto de 2015

O vento, ese tolo

Vendo o día que está, pareceume que esta poesía lle acaía ben:

Égloga do vento namorado

Dende hai moitos anos coñezo e teño
amizade co vento do Cantábrico
que gallopa como un tolo
a Terra Chá, só para pousarse no
cedro lanzal da casa de Hortas.
E alí queda, entre as ponlas:
senlleiro, ferido, namorado,
saloucando o amor romántico
-purísimo e imposíbel- que sente
pola estreliña do luceiro, Venus
perfecta, lonxana, inaccesíbel
que lle dá o seu nidio cintileo:
unha pinga de luz transververada,
marabillosa rosa aberta nos
incitantes espacios siderais ou
tépeda bágoa da noite que se vai.

As lúcidas lúas do Outono (1988)


Ningún comentario:

Publicar un comentario