O vento, ese tolo

Vendo o día que está, pareceume que esta poesía lle acaía ben:

Égloga do vento namorado

Dende hai moitos anos coñezo e teño

amizade co vento do Cantábrico

que gallopa como un tolo

a Terra Chá, só para pousarse no

cedro lanzal da casa de Hortas.

E alí queda, entre as ponlas:

senlleiro, ferido, namorado,

saloucando o amor romántico

-purísimo e imposíbel- que sente

pola estreliña do luceiro, Venus

perfecta, lonxana, inaccesíbel

que lle dá o seu nidio cintileo:

unha pinga de luz transververada,

marabillosa rosa aberta nos

incitantes espacios siderais ou

tépeda bágoa da noite que se vai.

As lúcidas lúas do Outono (1988)