O mar

Manuel María, era un poeta da chaira, da Terra Chá lucense, de onde procedía por orixe, mais o seu afán de "andar a terra" e o seu ollar atento fixérono tamén cantor dos vales e doutras paisaxes, coma o mar:

¿Que mar é este que, deslumbrado, ollou

como Venus nacía das súas augas?

O seu corpo de deusa, branco e nu,

emocionou á ondas que se fixeron

lenes, doadas, musicais para envolvela

con sonido amoroso, dóciless, fideis cás

que lamberon a súa pele de nácar

con tan alto gozo que era espasmo.

Ditosas ondas: na memoria tedes,

para sempre endexamais, aquel suceso

que mudou totalmente a vosa vida.

¿Dende entón o voso rouco marmurio

é un verso de amor desesperado,

un laio amargo, unha queixa sen fin,

a longuísima e angustiosa agarda [...].

Conmoveuse o mar

dende o mundo subacuático do fondo

deica os libres peixes nadadores.

A auga incendiouse.

E o mar, potente e masculino,

fíxose fogueira de amor, berro incontíbel.

A Primavera de Venus (1993)