A paisaxe é fermosa...

A paisaxe é fermosa, fermosa; moi fermosa anque algún profundador, sen dúbida moi culto, lido, sabido e entendido, teña dito que a paisaxe é somentes un estado de alma máis ou menos. A paisaxe é fermosa porque os ollos poden atopar nela o seu lecer, porque a alma se pode misturar coas cousas e o canto dun regueiro, o vento que zoa pódennos dicir mensaxes inefábeis, revelaciós que non puidemos sospeitar. A paisaxe é fermosa porque nós podemos ir de vacaciós ao campo nun auto -é un dicir- máis ou menos cómodo por unha estrada case transitábel.

Pero se tivéramos que andar polos camiños esnaquizando os pés contra os pelouros, sementando centeo, millo e máis patacas; se tivéramos que suar pola seitura, andar virando o monte cun eixado, mal mantidos con centeo e con touciño, sulagados no atraso e na ignorancia, suando de sol a sol o noso pan; e se, cando xuntáramos un peso, tivéramos que pagalo polo gando, por porcos e galiñas, polos carros, por contribuciós e pragas do campo, por entrar nun feira, por saír, por impostos directos e indirectos, por ir ou por non ir, por subir e baixar... Entón, nós, tan sensibelmente líricos, procuraríamos fuxir a outro país porque nos dará arrepío o sufrir a escura, cruel realidade, agachada baixo as formas belidas da paisaxe. Remol (1970)