Nós fomos, amiga, envellecendo
dun xeito sonxelo e natural
case sen decatarnos
e sen sentir o tempo
roendo rabioso a nosa carne.
Usamos toda a nosa vida,
a flor da nosa idade
e as outras flores nosas,
en coidar, luír, arrequecer
o noso amor e facelo ferida
fonda, nidia, transparente,
costume irrenunciábel,
coñecemento total, sabedoría
absoluta de nós mesmos
deica chegar á imposibilidade
de poder distinguir onde
comezas ti e eu remato.
Comigo levo o teu recendo,
o morno calor da carne túa,
a música da túa voz,
os teus silencios inquedantes
e a luz da túa sorrisa
iluminando mainamente
este noso Outono
de soños abondosos e cumpridos.
Poemas da labarada estremecida (1981)
Ningún comentario:
Publicar un comentario